Dün sabah, “Kalbin melekesi olan şeyler ve kalbe gelen bilgiler genel itibariyle kulak penceresinden gireler” diye bir cümle okudum. Müsaadenizle, hatırıma gelen şu rivayeti alıntılayıp bende bıraktığı tarafa/konuya geçeyim…
Rivayet olunur ki birbirlerinin zekâsı üzerinden savaş veren iki hükümdar varmış. Bu hükümdarlardan biri, ülkesinin en önemli heykeltıraşını huzuruna çağırıp her şeyiyle birbirinin aynısı üç insan heykeli yapmasını ister. Aralarında bir fark olacaktır, ama bunu sadece ikisi bilecektir.
Heykeller hazırlanır ve doğum gününde komşu ülke hükümdarına gönderilir. Heykellerin yanına konulan mektupta şöyle yazmaktadır: “Doğum gününü bu üç altın heykelle kutluyorum. Bu üç heykel birbirinin tıpatıp aynısı gibi görünebilir. Ama içlerinden biri diğer ikisinden çok daha değerlidir. O heykeli bulunca bana haber ver.”
Bütün çabalara rağmen fark bulunamaz. Doğru diyeni dokuz köyden kovdukları misillü, akıllı ama sözünü esirgemeyen fakat bundan dolayı da hapiste olan bir genç vardır. Zeki olduğu da herkesçe malumdur. Çarnaçar o genç çağrılır.
Son çare olarak çağrıldığının farkında olan genç, olabilecek son ihtimal üzerinden ilerler ve bir tel ister. Teli birinci heykelin kulağından soktuğunda, ağzından çıktığı hayretle görülür. İkinci heykelde tel diğer kulaktan çıkar. Üçüncü heykelde ise tel kulaktan girer ama bir yerden çıkmaz. Telin sığabileceği bir kanal kalp hizasına kadar iniyor, fakat oradan öteye gitmiyordur. Sır çözülmüştür.
Hükümdar heykelleri gönderen komşu hükümdara şu cevabı yazar: Kulağından gireni ağzından çıkartan insan makbul değildir. Bir kulağından giren diğer kulağından çıkıyorsa, o insan da makbul değildir. En değerli insan, kulağından gireni yüreğine gömen insandır.
Gelelim ilk paragraftan devam edeceğimiz yere… Kulaktan girenin kalbe ulaşması ehemmiyetli. Fakat kulağın kalple olan irtibatı ve kalbin yapısı cihetiyle kulaktan girenlerin neler olduğunun da önemli olduğunu -biliyoruz desek de- şu cümleler daha da net ve bir kez daha göstermiş oldu bana.
Bedendeki kalp, kan ve oksijeni bedenin her tarafına taşımakla, hayatın devamı için son derece önemlidir. Manevi kalp de imanın mahalli olmakla “o latife-i Rabbâniye, âmâl ve ahvâl ve maneviyatın heyet-i mecmuasını hakiki bir nur-u hayat ile canlandırır, ışıklandırır.”[1]
Maddi kalp sekteye uğradığında ceset de sukut eder, aynen onun gibi, manevi kalbin sönmesiyle insan, herhangi bir insanın heykeli o insana benzese de insaniyetinden bahsedilemeyeceği gibi, bu insan da manen ölmüş kuru bir heykel gibi olacaktır. Manen ölmüş, kuru bir ceset gibi yani…
Kulakla manevi dünyamıza giren her şey kalbimizin malumatını da melekelerini de etkilediğinden bahisle, seçici davranmak, kulağımıza gelen her şeyi kalbe sokmamak gerekiyor, anladım.
Sürekli aynı haber kanalını dinleyen birisinin farklı düşünmesi, hissetmesi, hayal etmesi mümkün olmayacaktır. İyiyse iyi, ya kötüyse? Arabeske boğulmuş bir kulağın dahil olduğu ruhtaki kalpten umut beklemek nasıl mümkün olacaktır mesela… Batı medyasından beslenen bir Türkiye vatandaşı, kalbinde nasıl bir gelecek inşa edebilecek ve konu komşusuna güven duygusuyla hayat sürebilecektir?
Sürekli kötü sözlere maruz kalan bir çocuk, nasıl bir ergenlik ve sürdürülebilir bir hayat yaşayacaktır. Her şeyi dünyanın ve dünyanın meseleleriyle işiten bir insanın kalbi, dünyaya mı yoksa ahiretin meselelerine mi meyledecektir mesela?
Düşündükçe suallerin arttığını gördüm. Ve dedim ki: Dinlediklerime dikkat etmeliyim. Bununla birlikte söylediklerime de dikkat etmeliyim, zira benim ağzımdan çıkanlar da başkalarının kulaklarına gidiyor…
NOT: İstemediğiniz şeyleri dinlememekte, kalbinize her hatırayı taşımamakta sonuna kadar özgürsünüz. İradeyi bu yönde kullanırsanız da karşılığı olduğu net!
[1] https://oku.risale.online/isaratul-i-caz/sure-i-bakara-7#65
metinucar.com 