YOL/SUZLUK

E5’e bağlanan tali bir yol var bizim buralarda. O tali yolda her kim, ne yaptıysa hiçbir şekilde kaçamadığınız oyuklar ve yükseltiler oluşmuş, oluştuğu zamandan itibaren de kalmaya devam etmiş, ediyordu. O problem küçük de olsa arabayla geçtiğiniz her defasında sarsılmanıza, dolayısıyla canınızın sıkılmasına sebep oluyordu. 

Derken bir gün bir ekip geldi ve orada küçük bir tadilat yaptı. O küçük değişiklik, o yolu sürekli kullanan benim için büyük bir iyilik oldu; zannederim benim gibi orayı kullanan diğerleri için de…

Zamanla fark ettim ki detaylarda bu tarz çok problemler var. İstanbul için önemli ulaşım araçlarından birisi olan mesela Marmaray, değer üretip hayatı kolaylaştırırken, o dev çalışma ve yatırımın yanındaki mesela yolların darlığı, trafiği, engebeleri, oyukları -ve tabii ki fütursuz minibüsçüleri- lüzumsuz can sıkmaya devam ediyor…

İki kıtayı denizin hem üstünden hem de altından bağlayan medeniyet göstergeleri göğüs kabartırken, insan/sürücüler buralardan geçişte rahat bir nefes alırken, önünde ve sonunda, yan yollara dağıldığında karşılaşılan yol problemleri göğsünüzün daralmasına sebep olabilmekte olduğuna da şahit oldum, oluyoruz…

Sonra büyük işlere odaklanmaktan kaynaklı, detaylarda problem üretme gibi bir halimiz/hayat tarzımız olduğuna kanaat getirdim. Bunun sadece araçların gittiği yollarla sınırlı olmadığı, insan dünyasının çok yollarında da aynı olduğunu fark ettim.

Her insanın gözünü bir yolculuğa açtığı şu dünya hayatında, yolların zaman zaman çeşitli arızalarla tıkandığına, yol arayışlarının yolsuzluk/yolun olmaması tarafına aralandığına üzülerek şahit oldum…

Mesela bir aile kurulur. Büyük ümitler ve beklentilerle devam eder. Fıtri olduğundan beklenen güzelliklerin üretimine de katkı sağlar. Erkek işiyle, hanım eviyle bu kuruma ciddi katkı sağlar. Büyük sevgiler, merhametler, özverili gayretler çıkar ortaya. Fakat evin beyi, akşama kadar didinip çabalayan, üstelik bu yoğunluk ve yorgunluk üzerine leziz yemekleri ahalinin önüne çıkaran hanımına “Eline sağlık, çok güzel olmuş, teşekkür ederim, Allah razı olsun” demez, diyemez…

Bu tarz küçük gözüken ama büyükleri ayakta tutan yolsuzluklar, yol bulamamalar, yol açamamalar zamanla ana arterlerin de tıkanmasına, yol yürüyememeye, hareket edememeye kadar götürebilir araçları/ilişkileri.

Hayat bir yolculuktur, evet. Hem de kendi başına değil, uygun adım marş tarzında bir yolculuktur çoğu kere; bir bütün üzerinden hareket edebilmedir.

Bir şehir planlıyorsanız mesela, bütün ihtimallerle beraber, ihtiyaç duyulan her tarafını ve yaşayacak nüfusu da göz önünde bulundurarak hareket etmek gerektiğini, yazmak bile fuzuli ama gel de yazma! Fuzuli olmadığı gibi, yolda giderlerken yerde yatan köpeğe “fuzuli” diyen Ruhiye, Fuzuli’nin “O zaman vur kıçına çıksın ruhi” dediği gibi bir tablo da her an boy gösterebilmektedir… Lezzetli bir yemeğe sevinen adamın iştahla nefes borusuna kaçırdığı lokmaların verdiği rahatsızlık gibi huzursuzluk üretebilmektedir.

“Okyanusu/denizi/çayı geçip derede boğulmak” diye bir deyim var. Hem mevzumuza hem de hayatımıza cuk diye oturuveriyor. Halbuki biz medeniyet inşa etmiş, ön açmış, öncü olmuş bir milletin/medeniyetin evlatlarıyız. Denizde yürümesine engel olunanı karadan yürütmüş, sevdası uğruna dağı delmiş, aşılmaz uçurumlara köprüler kurmuş hasılı hep yol bulucu, yol açıcı, yol gösterici olmuşuz…

Atalarımızın açtığı aynı medeniyet yolunda artan gayretimizle yol açmaya devam ederken, yolu bütün görmek, küçük demeden diğer bütün unsurlarıyla değerlendirebilmek ve gerçek mutluluğu yakalayabilmekle yol alınabileceğini hatırımızdan çıkarmamalıyız.

Yoksa hakikaten her anlamda denizi geçer, derede boğuluruz. Ama şunu yaptım, ama bunu yaptım diyerek büyük laflar etmek de kâr etmez. 

Zira ilişkiler detaylardaki kalitede gizlidir…