İstanbul için günlerdir ha yağdı ha yağacak diye beklenen kar yağışı, nihayet okulların ara tatile girmesiyle beraber kendisini gösterdi. Dün gece başlayan kar yağışı tatlı bir huzur verdi ruhuma. “Niye böyle?” demekten kendimi alamadım ve benim için buna sebep olan şeyleri düşünmeye başladım…
Baktım ki öncelikle beyazı etkiliyor beni. Beyaz içinde de ilk aklıma gelen kefen, ikincisi gelinlik, üçüncüsü ise bütün renkleri içinde barındıran beyaz renk oldu…
Kar yağıp da her tarafın bembeyaz olmasıyla, musalla taşına yattığında herkes için “er kişi niyetine” denmesi yankılanır kulağımda. İnsanın ilk geldiği gibi gittiği, anadan doğma halinin üzerinde sadece beyaz kefen bezinin olduğu o fotoğraf şekillenir zihnimde. Ameller kiramen katibince kayıtlı ama gidiş kış gibi, tek renk, bembeyaz…
Ve masumiyet. Bir gelinin baba ocağından ayrılırken yaşadığı hüzün halinden, kavuşmaya meyletmiş mesrur halin rengi… Beyaz gelinlikten muktebes, ruhta meydana gelen soğukta kıpırdayan sıcak duygular…
Güneşten gelen beyaz ışığın kırılmakla ana ve ara renkleri verdiğinin zıddına bir hareketle, rengarenk olan tablonun aslına rücu edercesine bembeyaz bir hal alması. Kar yağmasıyla tek rengin hâkim olmasının nazarları çoktan bire indirmesi… gibi duygular döndü durdu etrafımda, gecenin ilerleyen saatlerine kadar…
Melekleri düşündüm sonra. Nihayetinde her bir kar tanesine müvekkel melekler vardı, değil mi? Hiçbir kar tanesi birbirine değmiyordu. Kütle halinde değil, tek tek iniyorlardı. Kar tanelerine müvekkel melekler, bu yolculuklarında, şahit oldukları hikmetlerle Rablerini tesbih ediyorlardı.
Sonra hadis-i şerifin beyanıyla, yağmur kesilinceye kadar yapılan duaya mukabele ediliyordu. Kar için de aynısı olur muydu? Her bir yağmur/kar tanesini getiren melekler geriye dönerken yapılan duaları götürürler miydi?..
Ya kar taneleri! Allah’ın sanatına yine buzdan işlenmiş gergefleriyle görmesini bilen gözlere “Maşallah! Barekallah!” dedirtiyorlardı. Yaratıldıklarından yere ulaşıncaya kadarki zaman dilimi için bile böylesine sanatlı yaratılmış olmaları, dikkati kendi üzerlerine toplamaya ve tefekkür etmeye yeter de artardı…
Bu düşüncelerle kar tanelerini seyrederken haberlerde okuduğum bir yazı ve fotoğraf geldi zihnime. “Gece kar yağmaya başlayınca çökecek korkusuyla saatlerce uyumadım. Çadırlarımız çöktü. Dondurucu soğukta 3 çocuğumla ortada kaldık. Ne yakacak bir şeyimiz var ne de sığınacak yerimiz. Ne yapacağımı bilmiyorum. Yardımların bir an önce ulaşmasını istiyorum.” Evet böyle diyordu, Şemse Darir isimli şahıs.
Ve 12 yaşındaki Betül Ahmet, “Karla oynayarak çok eğleniyoruz. Köyümüzde kar yağdığında daha mutluyduk; çünkü üşüdüğümüzde sığınacağımız evimiz vardı. Şimdi çadırda yaşıyoruz, çok soğuk ve çadırlar üzerimize çöküyor.” diyordu…
Ne düşüneceğimi, ne diyeceğimi bilemedim… Bir taraftan elimdeki nimetlerden dolayı hamd ediyor, diğer taraftan gerçek gündemin bize yüklediği mesuliyeti düşünüyordum. Şükre vesile başka bir durum da gerek devletimizin insana merhametle yaklaşan tavrı gerekse coğrafyada gayretle hizmet eden yardım kuruluşlarımızdı…
Birebir orada olamasak da bizim elimiz kolumuz olan kurum ve kuruluşlarımıza maddi-manevi yardıma devam edilmesinin ehemmiyetini bir kez daha derinlemesine hissetmiş oldum.
Sabah erken kalkıp kendimizi sokağa attık. Zira ufaklık da karla yatıp karla kalkıyordu. Sabah koşa koşa gelmiş, heyecanla “Kar yağmış!” diye sevincinden yerinde duramıyordu. Kahvaltıdan önce kendimizi dışarıda bulduk, çünkü gecikirsek yerde kar bulamama ihtimali yüksekti. Büyük şehrin böyle büyük dertleri de oluyor 🙂
Ufaklık doyasıya eğlendi. Fakat benim zihnimde haberlere yansıyan zor durumda olan çocukların halleri vardı. Hüzünle mutluluğuna ortak olmaya çalıştım ufaklığın…
metinucar.com 