“Başka hiçbir ülkede görmediğim bir şey. Rüzgâr halıları kaldırdığında karşılama töreninde bu işi yapacak kimse yoktu. Baktım ki fotoğrafçısı kameramanı hepsi el ele verip düzelttiler. Bu onların hepsinin devletine ve size olan sevgi ve saygılarını gösteriyor.”
Bu sözler, Sırbistan Cumhurbaşkanı Aleksandar Vucic’e ait ve Türkiye ziyaretinde Türkiye Cumhurbaşkanı Recep Tayyip Erdoğan’a söylenmiş.
Dünya değişirken, bizim de dünyayla entegre olma yolunda bazı hassasiyetlerimizi kaybetmenin acısını zaman zaman yaşadığımız günümüzde duyulan bu cümle, sizi bilmem ama benim içimi ısıttı. Şöyle ki…
İlk aklıma gelen Necip Fazıl’ın Gençliğe Hitabesinde yazdığı, “Kim var! diye seslenilince, sağına ve soluna bakınmadan, fert fert ‘ben varım!’ cevabını verici, her ferdi ‘benim olmadığım yerde kimse yoktur!’ duygusuna sahip bir dava ahlâkını pırıldatıcı bir gençlik…” cümleleri oldu…
Nihayetinde mümin hizmette ileri, ücrette geri durandı. Din, vatan, namus denildiğinde önde gidendi. Yükün altına girmekten çekinmeyendi. Tarih böyle sahnelerle doluydu.
Divanu Lügati’t-Türk’ten başlayarak dilimize giren ve Anadolu’da şekillenerek dünyaya miras bırakılan bir kelime vardı hem: İmece.
Ortada bir iş varsa herkes el atar ve o iş kolaylıkla halledilirdi. Birisi hasta mı oldu, konu komşu bir şeyler yapar, getirir; evde olması gereken işi varsa ilgilenilir, ahırda hayvanına varıncaya kadar ortada iş bırakılmazdı. Hasta rahatça hastalığını yaşar, sabır içinde şükrederdi.
Toplum bir vücut gibiydi.
Namaz için ayrıca bir imam aranmazdı, ehil olan geçer, namazı kıldırırdı. Tarlada ekini olan, bahçede meyvesi olan için de aynı durum söz konusuydu. Kaldı ki hepsinin vardı. Bireyselleşerek, tarla sınırı arkasında manevi duvarlar örüp perdeleri sıkı sıkıya kapatarak yapılmazdı işler. Hep beraber toplanılır, sırayla bütün işler halledilirdi. Sosyalleşmek, muhabbet etmek, kardeş olmak, bir ve beraber olmak böyle bir şeydi…
“Kim var?” denilince tek bir ses çıkardı topluluktan “Ben!” Çünkü çizgi filmlerin voltranı değil, Anadolu’nun birlik ruhu vardı…
Adediyet değil, uhuvvetin sırrı hakimdi Anadolu’da. Adediyet ile bir araya gelen üç elif ancak üç ederdi. Amma kardeşlik sırrı, maksatta birlik ve vazifede ittifak edilip omuz omuza, el ele verildiğinde yüz on bir belki dört bin dört yüz kırk dört kuvvet ve kıymetinde olduğunu hatta ihlas ile sırf Allah için yan yana gelindiğinde çok daha kuvvet ve ehemmiyet kazandığını tarihe altın harflerle yazmıştı/göstermişti Anadolu ve insanı.
Nice azlar nice kavilere galip gelmişti tarihte. Nice zor işler, nice kolaylıkla halledilmişti. İşte bunlar hepsi yukarıdaki şu sırdandı.
Her Müslüman, kardeşi için vardı. Başkasına eziyet vereceğini düşündüğü taşı yoldan kaldırmak sadakaydı, başkasına zarar verecek iş ve davranışta bulunmak yanlıştı, gülümsemekle karşısındakinin kuvve-i maneviyesini kuvvetlendirmek sevaplı bir işti. Ve bu sevaptan mahrum olmuyordu Anadolu insanı…
Şimdilerin hastalığı olan, “Bu benim işim değil” cümleleri yoktu. Cihad var denildiğinde öne atılan, ganimet dağıtılırken geride duran veya orayı terk eden sahabe gibiydi her biri… Bireyselliği besleyen ve hasbiliği zayıflatan profesyonellik de girmemişti dünyalarına.
Bugün haberi okuyunca işte bunlar geldi hatırıma. Halı kalkmışsa düzeltilmeliydi ve eli ulaşabilen herkes elinden geleni ardına koymayacak hareketlilikle gayret göstermişti. Ne güzeldi. Değilse aşağıdaki şu hikâye gibi olurdu halimiz, gerçi çoğu zaman olmuyor değil maalesef…
Yapılacak önemli bir iş vardı ve herkesten bunu yapması istenmişti. Herkes bu işi birisinin yapacağından emindi. Herhangi biri onu yapabilirdi; fakat hiç kimse yapmadı. Birisi buna kızdı; çünkü bu herkesin işiydi. Herkes bunu herhangi birinin yapabileceğini düşündü; fakat hiç kimse bu işi herkesin yapamayacağının farkına varmadı.
Sonunda herhangi birinin yapabileceği işi hiç kimse yapmazken, herkes birisini suçladı.
metinucar.com 