“Yükünü tutmak” diye bir deyim var dilimizde ve çok zenginleşmek, para ve mülk kazanmak manasında kullanılıyor. Fakat bugün başka bir hadise üzerinde gördüm cümleyi ve şöyle bir tahattur/tahayyüle vesile oldu.
Resimde de görüldüğü üzere yükünü almış bir kamyon, ayakları yere bassa da yükün verdiği ağırlıkla kayganlaşan zeminde tutunamadığından, kayarak sair araçlara zarar verme ihtimaline binaen kepçeyle destekleniyor. Daha doğrusu, burnunun dikine gidip zarar vermemesi/görmemesi için yükünden tutuluyor…
İnsan için de böyle bir durum var, eğer yükün getirdiği sorumluluğu ve riskleri bilip tedbirini almazsa…
İki hadise anlatayım, hissemizi hepimiz kendimize göre alalım dilerseniz.
Birincisi, Karun’un hikayesidir.
İslam Ansiklopedisinde geçen şekliyle “Kur’an’ın Kasas suresinde (28/76-82) Karun Hz. Mûsâ’nın kavminden, hazinelerinin anahtarlarını ancak güçlü bir topluluğun taşıyabildiği, zenginliğiyle mağrur bir kişi olarak takdim edilir. Karun gösterişi sevmekte, kavminin arasında ihtişamla dolaşmakta, bu ise bazılarının hayranlığını celp etmekteydi. Kavminin, servetiyle böbürlenmemesi gerektiği yönündeki uyarılarına karşı Karun bu serveti kendi bilgisi sayesinde yaptığını ileri sürüyordu. Nihayet kendisi ve evi yerin dibine geçirilmiş, bu akıbetten ne kendini kurtarabilmiş ne de onu kurtaracak bir topluluk çıkmıştır.
Diğer ayetlerde de Hz. Mûsâ’nın apaçık delillerle Firavun, Hâmân ve Karun’a gönderildiği, fakat onların Mûsâ’yı yalancı bir sihirbaz olarak niteledikleri, ona karşı çıktıkları, yeryüzünde büyüklük tasladıkları, sonuçta her birinin farklı şekillerde cezalandırıldığı belirtilir (el-Ankebût 29/39; el-Mü’min 40/24).”[1]
“Yükünü alma”nın vereni bilinmezse gerçek insanı/kul olmayı unutturduğu, ele geçenin Allah vergisi değil de kendi marifeti gibi algılanmasına sebep olduğunu ayetten anlıyoruz. Bu yanlış algının daha da yanlışa gitmeye sebep olduğu yani Allah’ın peygamberine, dolayısıyla Allah’a savaş açacak noktalara kadar geldiği de diğer ayette açıkça beyan edilmiştir.
Kamyonun freni patlasa -Allah etmesin- birkaç araca zarar verir belki ama insanın freni patlarsa cehalette ve zulümde ulaşacağı yerin sınırı yok…
Vereceğim ikinci örnek, Hz. Osman (ra).
Hz. Osman diğer sahabelerin malca daha zengin olanlarındandı. Yükünü tutanlardandı. Fakat mal ve mülkün gerçek sahibinin Malikü’l-Mülk olan Allah olduğunu biliyor, İslam’ın çağrılarına kulak vererek kendisinin tevziat memuru olduğu şuuruyla İslam’a ve Müslümanlara destek oluyordu…
Efendimiz (sav), Tebük Seferi öncesi çağrıda bulunmuş ve “Kim cennet karşılığında zorluk ordusunu donatır.”[2] demişti. Bu çağrıya can u gönülden cevap veren Hz. Osman, Efendimizin (sav) şu duasına mazhar olmuştu: “Allah’ım Osman’ın günahlarını bağışla! Allah’ım Osman’ın yaptığı ve yapacağı tüm hataları affet! Osman’a bundan sonra yaptıklarından dolayı bir sorumluluk yoktur.”[3]
Kıtlık zamanlarında tüccarlar yeni gelen kervandan bahisle kapısına üşüşmüş, fakat o malını Medine halkına vermişti.[4] Tabii ki Allah’ın rızasını ve vadini dileyerek/bilerek.
Evet, (her anlamda) zenginlik bir nimet olduğu gibi, zenginliği verenin arzusu ve isteği doğrultusunda sarf edebilmek de ayrı bir nimettir. Varlık ve varlığını kendinden bilmek insan için en büyük imtihan ve kayıp meselesi, dikkat etmek lazım.
Bundandır ki varlığını yoklukta, kemalini kemalsizlikte, zenginliği (Allah’a karşı) fakirlikte bilmek esas tutulmuştur.
Unutmayalım ki dünyada kasasından tutturmayanı, ahirette perçeminden yakalarlar…[5]
[1] https://islamansiklopedisi.org.tr/karun
[2] Buhârî, Vesâyâ, 33; Ahmed b. Hanbel, el-Müsned, I, 75
[3] Tirmizî, Kitâbu’l-Menâkıb, 18
[4] İbnKudâme, er-Rikkâve’l-Bükâ, s. 190.
[5] Bkz. Alak, 15
metinucar.com 