Bu üç gün Türkiye’nin en önemli meseleleri masaya yatırılıyor, maarif davası ele alınıyor, Mili Eğitim Şurası devam ediyor… Sağlık önemli, savunma sanayii mühim ama eğitim/maarif hepsinin başında geliyor; bu mesele ehemm.
Şûra’da pek çok konuya odaklanılacak elbette, fakat gündemlerin açıklanmasıyla beraber öne çıkan “okul öncesi” diye tarif edilen dönem çok kıymetli bence. Ve devam eden sınıflar ve eğitimin içeriği ve elbette dinamikleri…
Yazının başlığını, Nurettin Topçu’nun 1939-73 tarihleri arasında çeşitli dergilerde yazdığı yazılar ve verdiği konferanslardan oluşan kitaba[1] verilen isimden mülhem koydum. Nurettin Topçu’ya atıflarda bulunmadan önce şunları söylemek isterim.
Eğitime başlama yaşı olabildiğince düştü artık, diğer başka şeylerde olduğu gibi. Çocuklar dünyaya erken uyanıyor. Fakat beraber yol yürümesi gereken destekleri her zaman bulamıyorlar yanlarında. Mesele öncelikle anne okulu yani ev. Baba da çalışıyor anne de… Çocuk anaokulu öncesi kreşle tanışıyor mecburen. Çünkü aileler ataerkil olmaktan çıkıp çekirdeğe döndü. Dede-nene eğitiminden de mahrum bir nesil var epeydir.
Maarifi konuşurken beraberinde ailenin de konuşulması gerekiyor. Zira okul, çocukların bir anahtarlık gibi çekmeceye konulup sonrasında tekrar alındığı yerler değil, olmamalı. Topçu’nun ifadesiyle, “Bir mektep ki bizi kendi ruhumuza kavuştursun, her hareketimizin ahlaki değeri olduğunu tanıtsın, hayaya hayran gönüller, insanlığı seven temiz yürekler yetiştirsin…”
Hem aile bunu böyle bilmeli hem de kurum. Ve öğretmenler, haydi yine Topçu’dan okuyalım: “Muallim sadece bir memur değildir, belki genç̧ ruhları kendilerine mahsus manadan bir örs üzerinde döverek isleyen bir demircidir.”
Mevzuu anaokulundan çıkarmadan devam edeyim.
Anaokulları, adına eğitimde fırsat eşitliği ya da ne derseniz deyin ama her çocuğun ulaşması gereken yerlerdir/zamanlardır. Çünkü çocukların eğitimin öznesi olarak bulundukları en önemli zaman dilimidir çocuk için, eğitim hayatında. Teoriden çok pratikle/etkinliklerle buluştuğu programlara sahip olunan dönemdir.
Sonrasında kaybolur bunlar ve çocuk ağırlıklı olarak edilgen hale gelir. Otobüs düzeninde, etkileşimin azaldığı, yüz yüzeliğin kaybolmaya doğru gittiği sınıflara ve dönemlere dönüşür okul. Bir flaş bellek olur sanki çocuklar, sadece bilgi yüklenen. Bir de “dur, yapma, hareket etme” gibi çocuğun fıtratına ters sözlerle karşılaştığı, somon balıkları gibi akıntının tersine yüzmeye çalıştırılan nesnelere dönerler.
Eğitim ortamdır; sadece binasıyla değil, içerikleri ve tabii öğretmenleriyle. Çocuklar söze değil, ele bakar. Sizden görmediğini, istediğiniz tatlılıkla anlatın, alır gibi görünse de almayacaktır. Çocuk için yaşam alanı haline gelmeyen okul, adı okul olsa da gerçek işlevini ortaya koyamaz. Bunun içindir ki bazı insanlar “Biz hayat mektebinden mezun olduk” derler. Çünkü yaşayarak öğrenmişlerdir.
Yaşanılarak öğrenilmeyen hiçbir şey gerçek manada kalıcı olamaz. Kalıcı olsa da fayda sağlamaz. Faydası görülse de içselleştirilemez. Aktarımı da zayıf olur.
İşte bunlar için, okul öncesi eğitim ya da eğitim sürecinin daha erken yaşlara indirilmesi ve alt yapısının oluşturulması önemlidir. Bundan dolayı belediye seçimlerinin en önemli vaadi olmuştur. Bunun için Diyanet İşleri Başkanlığı cami merkezli faaliyet olarak açıklamıştır. Bundan dolayı Şûra’nın ilk maddeleridir. Bundan dolayı bu konunun üzerine gidilmeli ve sonuç alacak şekilde gayret edilmelidir. Okul, cami, bilgi evi vb. nereler varsa; öğretmen, imam, STK, aile işin içinde olarak bu konuya ilgi ve çaba gösterilmelidir. Çünkü maarif bizim, davası da bizimdir. Evlat bizim, gelecek de bizimdir.
Yazıyı Topçu’nun şu cümleleriyle bitirmiş olayım. Yoksa bu meselede ne kadar konuşulsa/yazılsa azdır…
“Mukadderatımız, yarını hazırlayacak olan genç̧ neslin ahlak ve din yapısına bağlı bulunuyor.”
[1] Türkiye’nin Maarif Davası, Nurettin Topçu, Dergâh Yayınları, 2016
metinucar.com 
Elinize sağlık Metin hocam yazilarinzdan istifade ediyoruz.
Allah’a emanet olun.
Dua eder
Duarinizi bekleriz.
BeğenBeğen