Bir taraftan işleri yetiştirmeye çalışıyorum, diğer tarafta ise gözümü dışarıdaki olaydan alamıyorum. Kavga gürültü yok şükür… Olan ve olmaya devam eden şu: Kuru bir boya parçasını dükkânın dışarısına çıkarmışlar, artık kim koyduysa. Orada çalışan gençlerden birisi elinde bir çözelti ile gelip üzerine döktü önce. Sonra çekçekle oradan temizlemeye çalıştı. Boya bu! Islandıkça gevşedi, gevşedikçe yayıldı, yayıldıkça bulaştı.
O yayılıp bulaştıkça delikanlı da gayretle oraya buraya çekiştirmeye devam etti. Diğer arkadaşları da gelseler, atı alan Üsküdar’ı geçmiş, fıtratına uygun tarzda davranmak boyayı daha da agresif ve kuşatıcı hareket etmeye itmişti.
Çekçeki biri bırakıp diğeri aldı. Su döküp çekiştirmeye devam ettiler. Ne var ki işin doğrusunu bilip, davranılması gerektiği şekilde tavır alamadıkları için iş içinden çıkılmaz hale geldi. Şimdi beyaz boyalı bir kaldırımımız var. Müşteriler de caddeyi dolanarak geçmek zorundalar. Çünkü hala ıslak ve bulaşıcı…
Orayı seyrederken diğer taraftan da zihnime hücum eden cümlelerle uğraşıyorum. Aklıma ilk olarak, “ilim bir nokta idi, onu cahiller çoğalttı” cümlesi geliyor. Ehliyet, işini ehline verme meseleleri de hep konuşulur ya… Konuşulur da icraat o şekilde olmaz çoğu zaman. Farklı parametreler (ne demekse) devreye girer. Neyse mevzu kayıyor, toparlayalım…
Bu arada aklıma gelen “Usul esasa mukaddemdir” sözü, bu da önemli bir alt bilgidir. Usulde hata yaparsanız, arkası da yanlış gelir. İşi o işten anlayana vermezseniz hem işi yapana eziyet hem de işi verene… tabii bir de o işin etrafında ve etki sahasında olanlara…
Bazen bizim yaptığımız işler de böyle olur.
Yok diyemeyiz mesela. Aileniz, üstünüz, amiriniz sizden bir şey ister ve sizin ona hayır deme şansınız yoktur, yapacaksınız. Ama işi bilmiyorsunuz, nasıl yapacaksınız? Orasını kimse bilmiyor, önemli olan işin yapılmasıdır. Burada karıştırılan şu olur hep. İnsan dünyasında “kün feyekun” yani “ol der, oluverir” yoktur. İnsan sadece insandır. Duası varsa kıymeti artar, gücü de artar; o başkadır.
Bir de bunun tersi var.
Bazı işler vardır ki tam sizin işinizdir. Ama nasılsa o iş sizi bir türlü bulmaz. Varsa yanlışları görürsünüz, fakat müdahale edemezsiniz. Müdahale etseniz yanlış anlaşılırsınız. Sizin dahlinizle kolaylıkla çözülecek veya devam edecek bir iş için dokuz takla atılır, dağlar delinir, köprüler kurulur ama sadece iş yoğunlaşarak ve bulaşarak her tarafı kuşatıp dağ olur, başınıza düşer, başınız ağrır.
Bir taraftan dışarıda gözüm, elemanlar dört oldu, beş oldu; uzaktan hortumlar çekildi. Çekçek yanına fırçalar geldi. Elemanlar dükkânı bıraktı, kaldırım derdine düştü. Bir netice alınacak ama zaman işte…
Bu arada oradan temizleniyor ama akıp gittiği yeri kirletiyor/beyazlatıyor…
Bir sıkıntımız da bu; benden çıksın da ne olursa olsun. Ya öteki? Onu da o düşünsün. Hani adamın birisinin komşusuna borcu varmış. Ödeme vakti gelip çatmış, lakin adamda para yok; gece uyku tutmamış, hanıma da rahatsızlık vermiş. Kadın bakmış olacak gibi değil, camı açıp komşuları uyandırmış ve bizim beyin size borcu var ya hani yarın ödenecek; evet; ha işte onu ödeyemeyecek deyip camı kapatmış. Sonra da adama dönüp, hadi şimdi uyu, gerisini onlar düşündün, demiş.
Vay başıma gelenler…
Ne diyorduk? Zaman! Evet, oradan devam edelim…
Ah be zaman işte. Zaman geçiyor, herkese ve her şeye rağmen. Ama işler? Çoğu zaman karmakarışık. Allah hayırlar versin inşallah.
Peygamber Efendimiz (sav)’in Arafat’ta en çok okuduğu dua içinde geçen şu kısım çok aydınlatıcı ve önemli. Lisanımızda ve hayatımızda muhakkak yer almalı diye düşünüyorum.
“Ya İlahi! Kabir azabından, içimizdeki vesveselerden ve işlerin dağınıklığından sana sığınırım.”[1]
[1] Namaz Tesbihatı, s. 90, Hayrat Neşriyat
metinucar.com 