Hareketli resimler çıktıktan sonra hayat daha farklı bir noktaya döndü… Hareketli şeylere muhatap olan insan, hareketsizleşmeye, gayret sarf ederek yapması gereken işlere karşı tembel davranmaya başladı. Bu noktada en çok şikâyet ettiğimiz çocuklarımız olmakla beraber, aslında onların takip/taklit ettiği, tam olarak bizlerdik…
Evet, filmlerden bahsediyorum, özellikle de çizgi filmlerden; çocukların sakinleştiricisi, hareketsizlik aracı, yemek yeme araçları…
Bu yazının amacı çizgi filmleri değerlendirmek değil. Nihayetinde bugün uzun/kısa filmlerle/videolarla pek çok şeyleri anlatmak, muhatap bulmak gerçekten kolay hale geldi. Benim dikkat çekmek istediğim, film endüstrisinin -özellikle batı kaynaklı olanların- içinde geçen “Biz diye bir şey yok” cümlesi.
Dikkat ettiyseniz hatırlayacaksınız, hemen her çizgi/filmde karşılaştığınız bazı sözler ve hareketler vardır. Bunlar hiç değişmez. Sebebi, amacı nedir bilemiyorum ama her muhatap olduğumda karşılaştığım şeyler oluyor bunlar.
Mesela iki karakter olur. Birisi ciddi ve ana karakterdir. Diğeri daha eğlenceli, ana karakteri her türlü destekleyen akıllı ya da ukala bir tiptir. Bu ikincisi, birincisi ile bir şekilde karşılaşır ve kısa süre içinde “biz/im” diye bir kelime kullanır. İlk karakter oldukça tepkisel, anlaşılır ve net şekilde karşılık verir: “Biz diye bir şey yok!”
Ne var ki işler böyle gitmez. Birkaç defa tekrar eden ve izleyicinin zihnine kazınan bu cümleden sonra işler tam tersine döner. Bundan sonraki her şey “biz” üzerine şekillenir. Kareler kaydıkça serinin devamının altyapısını oluşturacak kadar “biz” sahneleri üretilir.
Bu halin gerçek dünyada şöyle bir karşılığı var, gördüğüm. Batı inanç cihetiyle birliğe değil, üçlemeye inanır. Aile kavramını çok takmaz. Ari ırk, milliyetçilik ve bencil tarafları ağır basar. Menfaat odaklıdır. Bununla birlikte, hep united’dır: Amerika Birleşik Devletleri, Birleşik Krallık, Avrupa Birliği vs.
Buradan bize baktım, biz Müslümanlara. Tevhid inancına sahibiz. Birlik ve dahi beraberlik bizim için önemli. Aile kurumuna son derece kıymet veririz. Çocuk on sekiz yaşında yabancı olmaz ana-babasına. Anadolu’dan büyük şehirlere göçen insanlar, köy bazında bile dernekler kurar. Askerde memleketlisini görmek, en büyük manevi destektir.
Ne var ki bizde filmler “biz” diye başlayıp “ben” diye biter.
Hâlbuki insan ferdi toplumu, toplum da insanı destekler. İkisi de birlik ve beraberlikten güç alır. Menfaat ve hesabilik olmadığı, kalbi olarak desteklendiği müddetçe de verim elde edilir. Zorluklar aşılır. Düşmana karşı direnç oluşturulur. Terakkiye kapı açar…
Ve Rabbimiz Kur’an-ı Kerimde, “O hâlde hep birlikte Allah’ın ipine (Kur’an’a) sımsıkı sarılın ve parçalanmayın!”[1] emreder. Bizi birliğe ve bunun odak noktasına sevk eder. İnsanlık tarihindeki en önemli rol-model yapıyı inşa eden Efendimiz (sav) de “Müslüman topluluğundan bir karış da olsa ayrılan kimse boynundaki İslâm bağını çözmüş demektir.”[2] Cemaatten ayrılmayınız. Şunu biliniz ki sürüden ayrılanı kurt kapar.” “Allah’ın yardımı cemaatle (toplulukla) beraberdir.”[3] hadisleriyle birlik ve beraberliğin nasıl bir temel taş olduğuna vurgu yapar.
Bizim en temel aldığımız bir/biz konusunu Batı, üçlemeye rağmen, hayatiyetini devam ettirmek adına alıp kullanmaktadır. Menfaat bitince birlik falan kalmasa da united önemli bir malzeme olarak değerlendirilmektedir.
Bizde her ne kadar herkes hür general olsa da mayamızda tevhid vardır. Birlik vardır. Gelip dayanacağımız yer ve çıkış kapımız bir/biz’dedir. Bunun için filmlerde geçen “Biz diye bir şey yok!” cümlelerini aman ha içselleştirmeyelim.
Not: Bugün Avrupa Ukrayna’ya karşı “Biz diye bir şey yok!” tavrıyla hareket ediyor. Filmin sonunda kiminle nasıl el sıkışılır ya da çoktan sıkılmıştır bilemiyorum. Fakat filmleri şimdiye kadar pek aldatmadı. Allah, her türlü hadisede Müslümanlar ve insanlık hakkında hayırlı neticeler verdirsin inş.
[1] Al-i İmran, 103
[2] Tirmizi, Âdâb, 78
[3] Ebû Davûd, Salat, 46
metinucar.com 